آیا آیت الله جوادی آملی از دختران خیابان انقلاب حمایت کردند؟

۶بهمن پرس / محسن مهدیان: آقای جوادی آملی فرمودند آنکه روسری سر چوب می کند با قرآن مخالف نیست بلکه از مشکلات کشور به این‌مرحله رسیده است.

برخی ازین جمله برداشت های ناصوابی داشتند. آیا این جمله یعنی تائید دختران خیابان انقلاب؟ آیا تائید حجاب اختیاریست؟

متاسفانه این روزها جنگ روایت است. روایت نادرست از سخنان این مرجع جلیل القدر و توزیع گسترده خناسان بین مردم.

برای فهم درست این بحث لازمست به سخنان اسفند ماه ایشان و ادامه همین سخنان اشاره کرد.

آقای جوادی در ادامه می فرمایند: “پیغمبر (ص) فرمود، کشوری که مشکل مالی داشته باشد، دینش در خطر است…لذا اگر سهل‌انگاری در بخش‌های مدیریتی و اقتصادی کشور صورت بگیرد، آسیب دیدن دین مردم قطعی است.”

این حرف ها در دیدار با چه کسی است؟ رئیس مجلس. یعنی ای مسوولین اگر فقر گسترش یابد دین می رود.
این حرف همان روایت نبوی است که كَادَ الْفَقْرُ أَنْ يَكُونَ كُفْراً.

منطقی است ازین روایت تائید کفر برداشت کنیم؟! خیر. پس چطور سخن آقای جوادی آملی را تائید دختران خیابان انقلاب گرفتیم؟

اما موضع روشنتر ایشان در اسفند ماه است. می فرمایند: “آنکه روسری خود را بر سر چوب کرده است نمی‌داند دارد با آیه «وَلْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَى جُيُوبِهِنَّ» مقابله می‌کند، اگر ما امر به معروف و نهی از منکر کنیم قطعاً بی‌حجابی از بین خواهد رفت. ”

تا اینجا حرف تمامست. ممکن است کسی بگوید اما رهبری دختران خیابان انقلاب را فریب خورده دانستند. درست است. اما فریب خوردن را چه گرفتیم؟

فریب همیشه مزدوری نیست. آنهم یک شق است. کاری که رسانه دشمن می کند همینست که چنان تصویری از انقلاب نشان‌می دهد که برخی احساس کنند باید در مقابل این انقلاب نافرمانی مدنی داشته باشند.

ممکن است بگوئید اما دختران خیابان انقلاب مساله شان مشکلات داخلی نیست و حرف شان حجاب اجباریست.
ظاهرن درست است. اما بیائید دقیق تر شویم؛ کسی که روسری بر می دارد مخالف حجاب اجباری نیست. مخالف نظامست. چرا؟ چون‌مخالف حجاب اجباری، قانون نمی شکند. بیان مخالفت، نباید به قانون شکنی بکشد. پس اگر قانون شکست، یعنی حاکمیت قانون را برنتافته است. این یعنی تقابل با قانون، با نظام قانون. اما این تقابل چطور ساخته می شود؟

امیرالمومنین فرمود: الحیف یدعو السیف. بی عدالتی مردم را به تقابل مسلحانه می کشاند.
این حرف سه جزء دارد.

اول اینکه مسوولین از عدالت مراقبت کنند که مردم به کفر و مبارزه مسلحانه کشیده نشوند.

دوم اینکه دشمن ممکن است با تصویر سازی نادرست از انقلاب، احساس بی عدالتی بسازد و عده ای را به نافرمانی بکشاند.

سوم اینکه کسی که با فقر به گناه می افتد، در نهایت به گناه افتاده است. یا اگر به ظلم شمشیر بکشد بازهم ظالمست. اینکه فقر یا مشکلات و بی عدالتی او را بدین مرحله رسانده مسوولیت حکومت را زیاد می کند اما منکر گناه او نیست و قبح ظلم و کفرش را کم‌نمی کند.